''Na het behalen van mijn MBO-diploma verpleegkunde werkte ik op allerlei verschillende reguliere zorglocaties. Echter was mijn grote wens om voor zieke kinderen te mogen werken. Ik vroeg me af of dat zou lukken met het behalen van de kinderaantekening. Via het ziekenhuis voelde voor mij als een lange weg, waarvan ik niet zeker wist of dit bij mij zou passen. Een vriendin sprak me aan over de kinderthuiszorg en via Bijzonder Zorgenkind heb ik de opleiding tot kinderverpleegkundige kunnen volgen. Ik werk hier nu drie jaar en mijn werkdagen zijn heel verschillend. Dat heeft alles te maken met welke kinderen je die dag mag begeleiden zoals leeftijd en soort aandoening. Ik kom ongeveer bij acht verschillende gezinnen. Dat geeft veel afwisseling en houdt mij scherp.
Het kind draait mee in de maatschappij en ik draai met hem of haar mee.
Ik kom onder andere bij Julan (5). Als ik daar ’s ochtends arriveer, krijg ik eerst een update van de ouders of de nachtzorg. Hij gaat gewoon naar school, dus eigenlijk doe je voor het vertrek de ochtendzorg. Dat is eigenlijk zoals het bij ieder gezin gaat: boterham eten, gel in het haar en tandenpoetsen. Julan heeft een tracheacanule, een klein buisje in zijn luchtpijp. Hierdoor kan hij ademhalen en kan er ‘s nachts beademing op worden aangesloten. In de canule komt regelmatig slijm en dit zuigen we er dan uit. Daarnaast verschonen we het gaasje en het bandje dat hierbij hoort. Ook geef ik zijn medicatie. Je let hierbij nog op allerlei andere medische dingen, dus die ochtendzorg is altijd even flink aanpoten. Kindjes met een tracheacanule hebben veel begeleiding nodig, soms zelfs 24/7. Dit betekent dus ook op school. Julan zit op het regulier onderwijs en hij draait volledig met de klas mee.
Ik luister en kijk vanaf een afstand of alles medisch gezien goed met hem gaat. Als ik bijvoorbeeld hoor dat zijn canule vol zit met slijm, neem ik hem even apart om dit weg te zuigen. Hiervoor hebben we een draagbaar uitzuig apparaat bij ons. Terwijl Julan gewoon het dagelijkse ritme van de klas volgt, heb ik tijd voor mijn administratieve taken, zoals mail bijwerken, contact houden met verschillende disciplines en zorgplannen nalopen. Dit werk is wel een aparte tak van sport hoor. Veel mensen weten niet dat wij de hele dag met ons patiëntjes meegaan naar de basisschool, of naar de bioscoop, markt, winkelcentrum. Het kind draait mee in de maatschappij en ik draai mee. Dat is wel echt het allermooiste aan Bijzonder Zorgenkind. Het kind kan gewoon kind zijn, ondanks zijn of haar aandoening.
Het is een functie met best veel verantwoordelijkheid. Ik ben degene die bepaalt wanneer ik aan de bel moet trekken en aan welke bel. Je hebt natuurlijk altijd je collega’s waarmee je kunt bellen om te sparren. De verpleegkundige handelingen en het klinisch redeneren maken het voor mij extra bijzonder. In de startfase wordt er gekeken hoe belastbaar de ouders zijn en hun mogelijkheden houd je continu in de gaten. Je werkt samen met de ouders, als één team. Samen beleef je veel mooie momenten en maak je een stukje ontwikkeling mee.''
Datum van publicatie: 1 mei 2023, Door: Romi Tweebeeke
