''Na mijn studie als HBO-verpleegkundige en mijn werkzaamheden in de reguliere thuiszorg, heb ik twee jaar als au-pair in Amerika gewerkt. Hierdoor ontdekte ik hoe belangrijk het is dat een gezin gewoon kan doordraaien, als er extra handen noodzakelijk zijn. Bij terugkomst wist ik dat ik de reguliere thuiszorg wilde verlaten om me te richten op speciale zorg voor kinderen, het liefst in de thuissituatie. Ik solliciteerde bij een aantal verschillende thuiszorgorganisaties voor kinderen. De meeste vonden mijn twee jaar als au-pair niet zinvol en begrepen het ‘gat’ in mijn CV niet. Bijzonder Zorgenkind zag dit als een voordeel en daardoor kon ik direct aan de slag. Bijzonder Zorgenkind is een kleine organisatie, waardoor je snel met elkaar kunt schakelen. Dat is fijn. Ik werk hier nu één jaar.
Twee keer per week zorg ik voor June (1). June krijgt een palliatieve behandeling. Dat betekent dat we haar leven zo aangenaam mogelijk maken. Vanochtend heb ik haar medicatie gegeven en lekker in bad gedaan. Daarna maakte ik samen met haar grotere zus de sondevoeding klaar. Dat haar grotere zus mag meehelpen zou ook in een normale gezinssituatie gebeuren. In de toekomst is het voor June in zeer beperkte mate mogelijk om te participeren in de maatschappij. Dat betekent voor Bijzonder Zorgenkind dat de focus ook bij het gezin komt te liggen. Het doel is dat het gezin een zo normaal mogelijk leven moet kunnen leiden.
Ondanks dat June niet kan praten, lukt het me haar bewegingen en geluidjes goed te begrijpen.
Als June slaapt of rustig is, pak ik de computer om iets voor mijn studie (kinderverpleegkundige) te doen, in haar dagboek te schrijven of te rapporteren in ons systeem. Verder is het veel observeren en soms ook spelen. Ondanks dat June niet kan praten, lukt het me haar bewegingen en geluidjes goed te begrijpen. Zo snap ik altijd wanneer ze pijn heeft, zich niet lekker voelt of juist happy is. Doordat ik gemiddeld drie gezinnen per week bezoek, is het werk divers en bouw je met elk gezin een prettige band op. Op dagen dat ik niet werk, krijg ik bij belangrijke veranderingen of acute mededelingen een berichtje van collega’s of ouders. Zo weet ik de volgende werkdag hoe de vlag erbij hangt. Dat is voor iedereen prettig.
De medische handelingen tijdens werkuren zijn voor mij niet het belangrijkste. Dat is slechts een bijzaak. Mijn omgeving schrikt vaak als ik vertel wat voor werk ik doe. Hun eerste reactie is dan vaak: ”Oh, wat heftig!" Maar dat is totaal niet hoe ik naar mijn werk kijk.
Het mooiste vind ik dat ik van heel dichtbij veel, kleine momenten van de ontwikkeling van de kinderen mag meemaken.
Het mooiste vind ik dat ik van heel dichtbij veel, kleine momenten van de ontwikkeling van de kinderen mag meemaken. Soms is het een dunne lijn tussen luisteren naar de wensen van de ouders, het kind en mijn medische kennis. In het ziekenhuis zijn bijvoorbeeld andere hygiëneregels. Hier is een kind in zijn of haar eigen omgeving en bacteriënwereld. Dan laten we bijvoorbeeld vaker de handschoenen uit. Dat soort beslissingen neem je gezamenlijk, met je hoofd en hart. Dat maakt werken voor Bijzonder Zorgenkind zo bijzonder.''
Datum van publicatie: 1 mei 2023, Door: Romi Tweebeeke
